تحلیل برخی عوامل مؤثر بر آمادگی مردم شهر تهران در برابر زلزله- سال 1385

  مقدمه: تهران از مناطق با پتانسیل لرزه‌خیزی بالاست. با کسب آمادگی در مواجهه با زلزله می‌توان تا حد قابل توجهی از میزان خسارات حاصله کاست. گام نخست در این مسیر، بررسی آگاهی، نگرش و عملکرد مردم و تحلیل عوامل مؤثر بر آن است تا نیازها و تقاضاهای آموزشی آنها روشن شود.   روش کـار: مطالعه حاضر به صورت مقطعی و توصیفی تحلیلی انجام شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه بود که با مراجعه به درب منازل در مناطق 22گانه شهرداری تهران در سال 1385 و توسط پرسشگران آموزش‌دیده برای 1211 نفر تکمیل گردید. برای متغیرهای مورد بررسی نسبت برتری محاسبه و فاصله اطمینان مشخص گردید و برای تعیین معنی‌داری آماری برخی داده‌ها، از آزمون x2 و برای تطبیق آن از مدل رگرسیون لجستیک استفاده شد.   یافته‌ها: 588 نفر از شرکت‌کنندگان در مطالعه (6/48%) مرد بودند. طیف سنی افراد مورد مطالعه 15 تا 100سال برای مردان (4/16 ± 3/37) و 15 تا 84 سال برای زنان (6/14 ± 5/34) بود. در مجموع 4/31% از جمعیت بالای 15 سال شهر تهران دارای دانش کم، 4/31% دارای دانش متوسط و 2/37% دارای دانش قابل قبول بودند. 6/25% نگرش نامناسب، 5/32% نگرش متوسط و 9/41% نگرش مناسب داشتند. عملکرد ضعیف در 7/25%، عملکرد متوسط در 29% و عملکرد خوب در3/45% از نمونه‌ها مشاهده شد.   نتیجه‌گیری: گروه‌های شغلی خانه‌دار، بازنشستگان و افراد بیکار؛ ساکنان غرب، مرکز و جنوب تهران؛ سالمندان؛ افراد مجرد؛ افراد بی‌سواد و کم‌سواد؛ و خانوارهای پرجمعیت؛ از آگاهی، نگرش و عملکرد مناسب برخوردار نبودند و نیازمند آموزش و انجام مداخلات علمی اجرایی تشخیص داده شدند.